Walden
“Woonde ik maar in mijn eentje in een huisje aan een verlaten meer, net als de Amerikaanse schrijver Henri David Thoreau.” Dat dacht ik regelmatig tijdens de kerstvakantie als mijn dochtertjes weer eens met hun eeuwige gekibbel begonnen. Het is niet zo gek dat ik juist aan Thoreau denk, omdat ik net zijn beroemde boek uit de 19e eeuw heb gelezen: Walden. Hierin gaat de schrijver/filosoof in op de 2 jaar, 2 maanden en 2 dagen die hij in zijn uppie doorbracht aan de rand van het prachtige Lake Walden in Massachusetts.
Rust
Thoreau’s beroemde citaat bij zijn terugtrekking uit de maatschappij is: “Ik ging naar het bos omdat ik bewust wilde leven, om alleen de essentiële feiten van het leven naar voren te brengen, en te kijken of ik kon leren wat het (leven) te leren had, en niet, wanneer ik sterf, te ontdekken dat ik niet geleefd heb.”
Daarbij hoopte hij dat de stilte en de schoonheid van de natuur zou bijdragen aan deze zoektocht. Als ik dit zo lees begin ik altijd te mijmeren of er bij het meer vlakbij mijn huis, het Twiske, ook zo’n plekje te vinden is waar een arme communicatietrainer tot rust kan komen.
Niet!
Alleen had Thoreau het helemaal niet zo stil! Zijn huisje lag niet ver van een drukke weg en een spoorlijn in aanbouw. Daarbij was Lake Walden een relatief populaire plek waar mensen kwamen zwemmen of vissen en met hem een praatje kwamen maken. Ook lag zijn nieuwe stek van slechts 15 vierkante meter aan de rand van het stadje waar hij was opgegroeid. Zijn familie en vrienden kwamen best vaak bij hem op bezoek of hij bij hen.
Hij kwam er bovendien achter dat er nog meer mensen aan de rand van het meer woonde, zoals een arme alcoholische weduwnaar en een paar uit het Zuiden gevluchte tot slaaf gemaakten. Met hen ging hij in contact en leerde veel van hen. Zoals hij zelf schreef had hij drie stoelen in huis “één voor de eenzaamheid, één voor vriendschap en één voor de maatschappij.”
Eenzaamheid, vriendschap en maatschappij
Zo leerde Thoreau als “kluizenaar” een ander perspectief op de samenleving kennen. Net als de vele vrijwilligers die andere Amsterdammers ondersteunen.
Gelukkig bleef er veel tijd over om te schrijven. Zijn bespiegelingen over de mens, diens plek in de natuur en de gemeenschap zijn adembenemend en inspirerend.
Weet jij misschien ergens voor mij een huisje aan een meer in de omgeving van Amsterdam? Ik trek er graag parttime in. Zul je zien dat mijn dochtertjes meteen op bezoek komen en ruzie krijgen over wie er als eerste op het stoeltje van de vriendschap mag gaan zitten.