“Thomas Hübl is voor mij op dit moment een grote inspirator. Ik vind bij hem een verzameling wijsheid uit allerlei tradities die praktisch toepasbaar zijn. En die verweeft hij met moderne inzichten uit trauma-onderzoek.
Traditionele en Moderne Inzichten
Een eerdere leraar zei dingen als: ‘Je bent nu volwassen, kijk (letterlijk) achter je en dan zie je: er is niemand die je belemmert,
besef dat het voorbij is’. Ik had het dan over het gevoel dat iets of iemand die niet zichtbaar is, me tegenhoudt. Met zo'n reactie voelde ik me in de steek gelaten. Hübl zou vragen: wat zie je als je achterom kijkt? Dan krijg ik daar een bepaalde emotie en mimiek bij. En dan ziet hij waar ik gespannen ben en vraagt me of ik daarin een beetje kan ontspannen, een beetje zachter worden. Tegelijkertijd laat hij me weten dat hij ook mijn spanning voelt en die helpt dragen. En zo bouwen we een veld op waarin ik me niet alleen voel. In zijn aanpak voel ik me wel serieus genomen.
Een Moeilijke Jeugd
Mijn moeder was licht verstandelijk beperkt. Ze was wel hartelijk en vriendelijk, maar het lukte haar niet om met de kinderen een moeder-dochterband op te bouwen. Bovendien ben ik na mijn geboorte vrij snel bij mijn moeder weggehaald omdat zij bloedingen had. Mijn vader was alcoholist en heeft me op heel jonge leeftijd al misbruikt.
Het Zenuwstelsel en Trauma
Trauma is niet per se de gebeurtenis maar de reactie van mijn zenuwstelsel op een gebeurtenis die voor mij te groot was. Hübl ziet trauma als intelligentie van het zenuwsysteem in het omgaan met ervaringen die we niet direct aankunnen. Een traumatische gebeurtenis wordt opgedeeld in fragmenten. Dit zijn als het ware bevroren delen. Dan kun je verder met je leven, maar het kost veel energie om de oude pijn bevroren te houden. Er komen mensen en situaties op je pad die deze bevroren delen uitdagen. Dat is een kans ze te laten ontdooien. Dan komt er weer energie vrij.
Schuldgevoel en Geloof
Voor mij is bijvoorbeeld schuldgevoel een groot ding. Dat heb ik overgehouden aan de strenge geloofsgemeenschap waarin ik ben opgegroeid. Gisteren speelde dat op. Ik had bij een bepaalde organisatie een paar keer gratis gebruikgemaakt
an iets en het was de bedoeling iets terug te doen. Maar op dat moment kon dat niet. Aanvankelijk wilde ik daar in paniek wegvluchten, maar het lukte me om present te blijven. Dat wil zeggen om naar mijn gevoel te blijven kijken in plaats van door te worden meegenomen. En ineens viel het schuldgevoel weg en kon het me niet meer schelen wat men zou denken. Ik geloof in een kracht die groter is dan ik. Vanuit die bron kan ‘genade’ ons toevallen. Een cadeau dat me moedig maakt.
Collectief en Intergenerationeel Trauma
Trauma zie je door generaties en door groepen heen. Denk aan de brand in Volendam. Er is dan een collectief trauma. Ondanks de individuele verhalen is er ook iets gemeenschappelijks. Zo komt mijn verhaal weer voort uit het verhaal van mijn ouders. Die zijn als Duitsers in Polen opgegroeid, in een uitzonderingspositie. Mijn moeder komt uit een strenge geloofsgemeenschap. Mijn vader verloor zijn eigen moeder op jonge leeftijd. Door hun geschiedenis te kennen, kan ik hun doen en laten beter plaatsen en daardoor kan ik beter met mijn eigen verwondingen omgaan. Dat wil niet zeggen dat ik alles goed vind wat ze deden, nalieten en zeiden, maar inmiddels kan ik ook weer positieve dingen voelen. Zo herken ik in mezelf een bepaalde vrijheidsdrang die ik ook zie in een deel van mijn vader. Dan voel ik me weer verbonden met hem, ook al keur ik af hoe hij die drang vorm gaf.
Werkcolleges over Trauma
Over deze andere kijk op trauma en hoe je trauma in jezelf kunt laten ontdooien door – alleen of samen – ermee in gepaste stappen in contact te gaan, in relatie te gaan, ga ik vertellen in de twee werkcolleges die ik ga geven bij de vrijwilligersacademie op 1 en 8 juli. Het is een mengvorm van informatie, zelfreflectie en gesprekken.”
Meer Informatie en aanmelden
Voor meer informatie en inschrijven voor deze werkcolleges bij de Vrijwilligersacademie zie: Werkcollege Thomas Hübl