Na enkele maanden herstel begon ik mijn re-integratie. Ik liep te hard van stapel en viel nog een keer op mijn gat. Ik was toen wat langer zoet met herstellen.
Na een tijdje kreeg ik een jobcoach. De beste meneer vertelde tijdens de intake trots welke universitaire studies hij had afgerond, iets met psychologie onder andere. Hij vertelde dat hij een aantal mensen aan het werk had geholpen en wees door het raam van de spreekkamer naar collega’s. “Die jongens bijvoorbeeld heb ik geholpen, zij hebben autisme. Hiernaast werken een aantal mensen die forensische zorg hebben gehad. Heb ik allemaal geholpen. Ik begeleid trouwens ook een vriendin van jou, die heeft toch die ene ziekte?”
Kers op de taart
Mijn mond viel open. In alle universitaire studies werd zeker niets genoemd over het bewaken van de privacy van cliënten of collega’s. Ook vond ik het vrij storend hoezeer de focus van deze coach lag op ‘diagnoses en ziekte’. Als kers op de taart sloot hij de intake af met vrij slecht advies voor mijn situatie waaruit ook bleek dat hij niet naar mij had geluisterd. Ik kreeg een nieuwe jobcoach via mijn werkgever.
Aardbeienplukker
Deze nieuwe jobcoach, Geraldine, was in ondersteuning bij burn-out gespecialiseerd. We begonnen het traject met héél véél testjes. Het deed mij denken aan de beroepentest van de middelbare school waar uit voortkwam dat ik een goede Aardbeienplukker zou worden. Uit de tests van deze coach kwam informatie over mijn persoonlijkheid. U bent creatief, meer introvert dan extravert en u heeft ook wel wat leidinggevende capaciteiten enzovoorts. Dit wist ik al wel. Nu wilde ik vooral slapen omdat ik zo moe was.
Komiek
Geraldine vond dat ik na mijn burn-out maar even werk op een laag niveau moest zoeken. Ik moest mijn verwachtingen even bijstellen. Het deed mijn zelfvertrouwen – dat al vrij laag was – geen goed. We hebben vervolgens weer veel beroepentests gedaan. Een greep uit de beroepen die bij mij (social worker) zouden passen: boswachter, fitness instructrice (ik háát sporten), komiek en beleidsadviseur. Ik heb met vrienden smakelijk kunnen lachen om de uitkomsten, maar het zette weinig zoden aan de dijk.
Wat ik zo mooi vind aan de Vrijwilligersacademie is dat cursisten hier leren om goed contact te maken, naar de mens te kijken die zij voor zich hebben en góed te luisteren. Het is een kunst, maar ik heb al talloze vrijwilligers mogen ontmoeten die goud waard zijn voor de mensen die zij ondersteunen. In verbinding zijn en elkaar positief benaderen – er zijn geen testjes voor nodig als je het mij vraagt. En mocht ik toch nog een comedyshow lanceren dan krijgen alle nieuwsbrieflezers gratis entree op vertoon van deze column.