terug

Één bonbon is geen bonbon

Column

zondag 31 januari 2021

Één bonbon is geen bonbon

Maria speurt steevast eenmaal per jaar naar een nieuwe diëtist. Lees hier hoe ze ertoe komt om (anders) grenzen te stellen.

Eén bonbon is geen bonbon

Steevast speur ik eenmaal per jaar naar een nieuwe diëtist. De reden daarvan is ook steevast: mijn liefde voor eten in combinatie met een matige tot zwakke impulsbeheersing. Daarnaast eet ik mijn emoties bij voorkeur op, in plaats van ‘ze te doorvoelen’.

Drie jaar geleden kwam ik via mijn huisarts bij diëtist Melanie terecht. Ze had een lekker duidelijk voedingsplan voor mij uitgeprint en nog wat van die tips die ik natuurlijk wel wist. Geen donuts of kroket eten om elf uur ’s avonds, noch op andere tijdstippen en veel water drinken. Helder.

Haat-neutraalverhouding

Ik moet even vertellen dat ik een haat-neutraalverhouding met diëtisten heb. Daar kunnen zij niets aan doen. Het heeft hoofdzakelijk te maken met mijn kinderlijke jaloezie naar mensen die gematigd kunnen genieten van eten, dat zij maaltijdplannen uitreiken die mij verdrietig maken (als snack kun je bleekselderij lekker dippen in hummus) en dat ik hen stiekem de schuld geef als ik na hun consulten weer donuts eet om elf uur ’s avonds.

Terug naar het voedingsplan van Melanie. De eerste regel deed mij al de moed in de schoenen zakken. ‘ontbijt: 150 ml magere yoghurt met 1 eetlepel zaden of pitten en een mandarijn’ of zoiets. Ik volgde het dieet anderhalve week en was 4 kg afgevallen en een emotionele inzinking rijker. Ik vond zelfs gras er smakelijk uitzien in die week.

Ontmaskerd

Ik vroeg haar of mijn vader (1.95 en 100 kg) hetzelfde plan aan kon houden. Melanie bevestigde dit, hij kon zelfs dezelfde hoeveelheden aanhouden. Nu had ik haar ontmaskerd. Mijn vader kon nooit gezond afvallen op een schaaltje magere yoghurt met 1 eetlepel pitten, groente en een zielig stukje vis. Melanie was een zwendelaar (vond ik, maar ik had ook heel erg honger op dat moment). Ik ontsloeg Melanie middels een boze e-mail.

Toen ik een jaar later weer 4 kg plus meer was aangekomen speurde ik een nieuwe voedingscoach op. Zij had een klein, glazen kantoortje in een smoezelige apotheek (het bestaat). Bij het wegen wilde ik dan mijn riem afdoen, schoenen en trui uit omdat dat zomaar 0,9 kg kan schelen. De wachtenden in de apotheek konden dit schouwspel dan zien vanuit een deel van de wachtruimte. Dat weerhield mij er niet van mijn kleding aan te houden.

Diëtistenwoede

Op deze voedingscoach was niets aan te merken. Ze gaf mij een prima plan en vond dat ik als treat eens per 14 dagen 1 stuk taart of 1 donut kon eten. Één bonbon per maand kon er ook nog wel bij. Mijn diëtistenwoede kwam op. Ik dacht steek die ene bonbon maar waar het licht niet schijnen kan. Ik hoef ‘m niet. Ik begrijp dat deze woede niet helemaal normaal is. Ik viel weer af en kwam weer aan.

Begin 2020 stopte ik met roken. Ik had bedacht om niet in gewicht aan te komen en gewoon heel goed op te letten op mijn eten. Het lukte helaas niet. Het kwam niet door 2 donuts per maand. Nee ik snoepte meer. Ik klungelde recentelijk wat aan met koolhydraatarm eten en begon een nieuwe zoektocht naar een diëtist.

Lachen naar je aubergine

Ik kwam op de website van een praktijk met een storende foto. Een medewerker stond breeduit lachend met een kist gevuld met groente. ‘Wat is er zo leuk aan die prei en aubergine óf aan jouw dieetpraktijk. Ik klikte de website snel weg, dit voelt niet goed, dacht ik. Overigens is dit iets wat op meer voedingscoach-sites staat; vrouwen die met of naar hun salade lachen. Het zijn nooit aantrekkelijke of goed gevulde salades. Ik snap dit niet.

Een andere slankclub met goede reviews belde ik tot slot. Onder het kopje ‘professionals’ bekeek ik alvast de diëtisten. Er was slechts één verontrustende foto van coach Daniëlle die al glimlachend een hap lijkt te gaan nemen van een Turkse pizza met een salade ernaast. Ik voelde een aandrang om de pizza in haar haren te smeren.

Grenzen

Ik begreep op dat moment dat ongeacht mijn onbelangrijke mening over diëtisten, ik grenzen naar mijzelf wilde stellen. Gezond omgaan met emoties in plaats van deze op te roken of op te eten. Een andere sterk voelbare grens was dat ik geen consulten van Daniëlle wilde (ook al is haar kantoor het dichtst bij mijn woning). Ik respecteerde deze grens van mijzelf en communiceerde wat ik wel wilde naar de receptioniste.

Ik fiets nu een stukje langer op weg naar een gezonder BMI en heb voldoende ervaring met diëtisten.

Categorieën

Schrijf je in voor de nieuwsbrief.

Graag ontvang ik ook nieuws over:

Site by Alsjeblaft!