Dat is schrikken!
Op een ochtend kom ik als eerste beneden en zie het hamstertje van mijn dochtertje, Piepsie, dood in zijn kooitje liggen. Ik blijf even kijken naar het kleine koude stijve lichaampje en merk dat het me zwaar valt. De dood is de laatste weken wel erg nadrukkelijk aanwezig. Eerst stierf de enige zus van mijn vader, een paar dagen later een buurvrouw van vroeger en nog geen week geleden kreeg ik te horen dat de sympathieke professor bij wie ik afstudeerde was overleden.
“Dit kan ik er gewoon eventjes niet meer bij hebben Piepsie,” mompel ik tegen het dode diertje en dan zinkt de moed me in de schoenen: “hoe vertel ik dit aan mijn dochtertje?” Ze is dol op het beestje.
Voordat het hamstertje in ons leven kwam, had ze maanden gezeurd om huisdier en nu was het al na zeven maanden dood. Als ik mijn vriendin wakker maak met het slechte nieuws, betrekt haar gezicht en zegt ze: “oh, nee wat heftig en hoe vertellen we dat aan de meisjes?”
Dreun-kreun-steun methode
Uit onze training gesprekstechnieken voor coördinatoren weet ik toevallig dat een goede methode om slecht nieuws over te brengen de dreun-kreun-steun methode is. De dreun bestaat uit het direct mededelen van het slechte nieuws. De kreun uit het verwerken van dit bericht door de ander. Dit kan eventueel gepaard gaan met bijvoorbeeld tranen of gevloek. Jij blijft in deze fase bij voorkeur stil. Als de ander bijgekomen is, kun je daarna samen naar de steunonderdeel waarin je dingen kunt mompelen als: er zijn toch meer hamsters dan kerken of je kunt beginnen over hamsterhemeltjes met gouden kooien.
Daar zaten we dan samen aan het bed van mijn dochtertje van zeven en ik begon direct met het slechte nieuws: “hé het ging vannacht niet zo goed met Piepsie. Ze is helaas dood.” In gedachte gaf ik mezelf een schouderklopje. Perfecte dreun. Mijn dochtertje veerde op. Echt waar? Dat meen je niet! Dat moet ik zien! Ze sprong op en schreeuwde naar haar zusje: “hé kom snel! Piepsie is dood!”
Kreunfase
Ze rennen beiden naar beneden en kijken vol interesse naar het levenloze diertje. “Aha, zo ziet dat er dus uit,” zegt de jongste enthousiast. De oudste van negen grijpt meteen in de kooi en beweegt het lijfje heen en weer. “Inderdaad dood,” zegt ze triomfantelijk. Deze kreunfase waarbij er nog net geen slingers worden opgehangen, had ik even niet zien aankomen. Eventuele steunmaatregelen in de vorm van vanavond patat of komend weekend naar de Efteling, laat ik even voor wat ze zijn.
Steun
Als ik later die dag terugkom van werk is de stemming nog niet omgeslagen. Ook niet als ik verdrietig een grafje graaf onder de perenboom en Piepsie daarin neerleg. De meisjes beginnen enthousiast aan een discussie wie de eerste schep zand mag gooien. Toen ze dat hadden uitgevochten, begonnen ze uitgelaten om de beurt het grafje te dichten.
Ze hebben geen traan gelaten. Na al dat verdriet van de afgelopen tijd vind ik dat ergens wel een grote steun.