Na onze gezamenlijke training nee-zeggen lopen mijn collega Niels en ik om kwart over tien in de avond langs onze buren op de Keizersgracht: Felix Meritis. Chique uitziende mensen hebben zich daar verzameld om uitgelaten te dineren en te borrelen in de etalages van het tempelachtige pand. De gracht ervoor ziet er ook nog eens sprookjesachtig uit.
Wij bekijken ze en vragen ons af: zouden ze wel weten wat voor moois zich diezelfde avond in het pand schuin erachter heeft afgespeeld?
Een avond bij de VA
Dat zou best kunnen, want misschien heeft een van hen ooit wel eens een training op de Vrijwilligersacademie (VA) gevolgd. Voor degenen die dat nog niet beleefden en nu zo nonchalant in hun maatpakken en avondjurken met een cocktail in de hand tegen de muren van het oude hoofdkwartier van de Communistische Partij Nederland leunen (oh tijden, oh zeden!), schets ik onze avond:
Om half zeven druppelen de eerste cursisten binnen in ons 17e-eeuwse hofje. Op het programma staan drie cursussen: een Engelstalige basistraining voor maatjes, een taalcursus voor migranten en dus onze cursus nee-zeggen voor vrijwilligers. De academie lijkt even voor zevenen wel een mierennest met al die deelnemers naarstig op zoek naar de juiste ruimte.
In de bovenste zaal hebben we de tafels gezellig aan de kant gezet en frissen we eerst even de theorie van het nee-zeggen op.
Speciale klik
Weet u het ook nog lezer? Als iemand jou een verzoek doet of over je grenzen dreigt te gaan, zorg dan aan de ene kant goed voor de relatie met de ander, maar houd ook vooral in de gaten wat jij zelf wilt! Weeg dus ook vooral je eigen belangen af en communiceer dat vriendelijk naar de ander.
Het is een van die avonden dat de groep een speciale klik heeft. Ik grap hardop: “ik heb het gevoel dat er wel eens een paar relaties uit deze training zouden kunnen voortkomen.” Een ander reageert: “ik hoop het niet, want dan zeg ik bij het altaar vast nee!” Gelach.
Als warming-up dagen we de deelnemers uit om in een moeilijke situatie een assertieve houding aan te nemen. We lachen daarbij ook veel, maar bespreken daarnaast serieus wat er wel werkt en niet.
Daarna oefent iedereen met Niels een eigen uit het (vrijwilligers)leven gegrepen casus waarin de grenzen op de proef worden gesteld. Dit is persoonlijker en nu kunnen we ook kijken of de theorie werkt in de zogenaamde realiteit. Iedereen is aandachtiger nu.
Weer moeten we regelmatig lachen, maar sommige scenes zijn zo ontroerend dat er ook tranen vallen. Waar sommige mensen vorige week nog aangaven dat ze nee-zeggen een van de moeilijkste dingen vinden die er is, hoor ik ze nu duidelijk hun grenzen aangeven bij Niels. Wat een groei in één week! Bij de uitreiking van de certificaten wordt er uitbundig geklapt.
Ruilen?
Om kwart over tien verlaten we moe maar tevreden het pand. Het was weer een unieke ‘day in the office’. Achter de grote ramen van Felix Meritis lijkt het alsof de koketterende happy few in Felix Meritis ons aankijkt en vraagt: jullie willen zeker wel met ons ruilen? Nee!