terug

Ken je talent

Nieuws & Column

zondag 20 september 2020

Ken je talent

Recentelijk had ik een afspraak met een vriendin. Wij zijn dit jaar beiden dertig jaar oud geworden. We hebben in onze tiener- en twintigerjaren goed ons best gedaan om wat wilde haren te verliezen. Het moet ook weer niet saai worden vanaf deze leeftijd, dacht ik de ochtend van onze afspraak. Door Maria Stijntjes

‘Zullen we vandaag anders trampoline gaan springen of klimmen?’, appte ik mijn iets sportievere vriendin. ‘Meen je dat, Maria? Leuk!’

Zo reden wij die middag naar een indoor XL trampolinepark, op een onduidelijk bedrijventerrein, vlakbij Amsterdam. De kassamedewerker waarschuwde dat we bij het springen op onze rug dienden te landen en niet op onze buik. “Als volwassene heb je natuurlijk ook meer massa dus dan is het extra opletten”.
Vol goede moed stapten we naar binnen. De enkele ‘jumpende’ bezoekers waren allen rond de 11 jaar oud. Dat vonden we niet erg. We konden ‘free runnen’ en een paar meter naar beneden duiken op een groot springkussen.

‘Ik denk dat ik een abonnement neem’, dacht ik nog

Na tien minuten stond het zweet al op mijn rug, voorhoofd en neus. Ik had het vreselijk naar m’n zin en voelde me weer een kind. Ik denk dat ik een abonnement neem, dacht ik nog. Het is een goede work-out en ik houd niet zo van sport. Ik kon mij vaag herinneren vroeger salto’s te hebben gemaakt op trampolines. Ik twijfelde of dit verstandig was als onervaren jumper. Mijn vriendin gaf instructies, al is zij geen instructrice op het gebied van jumpen.

Ik verzamelde al springend moed en zette af. Een koprol in de lucht, hoe moeilijk kan het zijn. Toen ik voelde dat ik niet verder draaide en nog in de lucht zweefde vertraagde de tijd even. Ik bemerkte dat ik vermoedelijk ongelukkig zou landen, te zien aan de hoek waarin ik ondersteboven mijn vriendin aan keek. In een hele langzame seconde belande ik op de trampoline met mijn nek. Mijn nek ving de rest van mijn (enigszins voluptueuze) lichaam op en ik hoorde verschillende kraakgeluiden uit mijn nek komen. Ik ben even gaan zitten terwijl mijn vriendin nog ‘de backflip’ wilde oefenen.

Wat probeert u te doen, mevrouw?

Ik kon mijn nek nog bewegen en besloot nog een paar pogingen te wagen. Met enige fantasie zou het misschien op een koprol lijken. Een atletisch jongetje dat niet boven mijn elleboog uitkwam met een Ajax-shirt kwam bij de trampoline staan. Hij vroeg beleefd: “Wat probeert u te doen, mevrouw?”. Hij wilde er volgens mij oprecht achter komen welke ‘truc’ ik probeerde te doen. Ik besefte dat dit het signaal was om de activiteit te beëindigen.

Jong van geest

Kort daarna kwam mijn vriendin hinkelend van het springkussen af. Ze was door haar enkel gegaan en had haar knie verdraaid. Doorzetter als zij is wilde ze toch nog een keer de backflip oefenen. Die avond stuurden wij elkaar, een beetje trots, onze blauwe plekken via Whatsapp.

Toen ik de volgende dag wakker werd kon ik niet omhoog komen uit bed. Ik herinnerde mij gelijk waarom. Ik rolde mijzelf uit bed en kon snel terecht bij mijn lieve fysiotherapeute Fatma. Zij wist raad met de nekklachten en zei: ‘Ja, Maria. Je bent jong van geest.’ Ik voelde me een beetje oud.

Toen ik in de Vrijwilligersacademie-agenda keek zag ik de training ‘Ken je talent’ staan. Ik moest denken aan XL-jumpen. Het deed mij opnieuw beseffen dat het een groot goed is om je talenten te kennen. Niet alleen op het vlak van vrijwilligerswerk. Wil jij meer leren over jouw talenten? Schrijf je dan nu in.

Categorieën

Schrijf je in voor de nieuwsbrief.

Graag ontvang ik ook nieuws over:

Site by Alsjeblaft!