“Alles waar je vanaf wilt of moet, daar moet je eerst naartoe. Dus ga er maar lekker in.” Dit waren de wijze woorden van een VA-collega afgelopen woensdagmiddag, toen de Amerikaanse verkiezingsuitslag me naar de keel greep. Eerder die dag zat ik door het mooie weer en het vermijden van media nog volop in de ontkenningsfase.
Acteren
Maar nu moest ik er dus in en ging ik het Jeugdjournaal kijken met mijn dochtertjes. “Gaat Amerika nu uit de NAVO?” vroeg mijn elfjarige dochter. “En heeft dit gevolgen voor ons?” “Ik denk van niet hoor,” suste ik. “Mark Rutte is de baas van de NAVO en die heeft jarenlang onderwezen aan pubers. Die houdt hem wel bij de les!” Ik zei het zo overtuigend dat ik er zelf bijna in geloofde. “Acteur,” mompelde mijn oudste.
Teleurstelling
Later op de avond zag ik de opgavetoespraak van Kamala Harris. Ze kwam lachend het podium op. Dit vrolijkte me op. Toen ze al haar vrijwilligers bedankte, ging er een luid gejuich op en zoomden de camera’s in op talrijke jonge huilende gezichten. Haar verlies is ook een nederlaag van de vrijwilligers die op ongeveer elke Amerikaanse deur hebben gebonsd om mensen over te halen om op Kamala te stemmen. Tegen hen en de kijkers zei ze: “het is ok om je droevig en teleurgesteld te voelen, maar weet alsjeblieft dat het weer goed komt. (…) Dit is niet de tijd om op te geven, maar juist om de mouwen op te stropen.”
Dromen
Ik dacht opeens aan 12 jaar geleden toen ik heel bescheiden campagne had gevoerd voor Barack Obama en daarvoor een kaartje had gekregen om bij zijn overwinningsspeech in Chicago te zijn. Even was ik weer in die bomvolle zaal waar we uitgelaten four more years vierden en ons vergaapten aan de Obama’s die douchten onder een regen van confetti. Ik droomde weg bij die hele andere uitkomst. Dat erin gaan, beviel me wel. Ik viel even later snel in slaap.
Verdragen
Donderdagochtend schrok ik weer wakker met Trumps tronie voor ogen en ik voelde een zware steen in mijn maag. Ik moest er blijkbaar weer naartoe of wacht: ik greep naar een van mijn lievelingsboeken: de troost van de filosofie van Alain de Botton en bladerde naar het hoofdstuk Moeilijkheden. Daar citeert de schrijver de Franse Michel de Montaigne met “waaraan je niet kunt ontkomen, moet je leren verdragen.” O, ja! Zoals mijn oma altijd zei: “niet klagen, maar dragen!”
Dat laatste blijkt uit het gedicht Niet Klagen van Nicolaas Beets te komen:
Niet klagen,
Maar dragen,
En vragen
Om kracht;
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallenden nacht!
Niet beven
Voor ‘t leven
(..)
Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed,
Tevreden
Te treden
Bij ‘‘t licht op het pad’ en ‘de lamp voor den voet.’
Tsja, ik moet zeggen: dat erin gaan bracht me bij de woorden van de verliezer, filosofen, een dichter plus wat mooie herinneringen. Ik ben nog niet van af van dat zware gevoel, maar hopelijk wel wat meer klaar voor nog vier jaar.
Image by ??Christel?? from Pixabay