terug

Zeg maar eens nee tegen de toekomst

Column

donderdag 25 februari 2021

Zeg maar eens nee tegen de toekomst

De coronajeugd lost zijn eenzaamheid massaal op door bij mij thuis zo rond etenstijd aan te bellen. Ze beginnen dan met iets als: “Maakt u zich absoluut geen zorgen dat ik u iets ga verkopen”, wat zoiets betekent als: ik ben gekomen om andere zorgen in uw hoofd te planten. Sommige van die jongeren zijn verbaal echt steengoed. Ze klinken alsof ze hun verhaal al 300 keer eerder hebben verteld.

door Jaap Vriend

Laatst belde een meisje aan. Ze zei: “In deze wijk heeft u over 30 jaar natte voeten door de opwarming van de aarde en door nu niets te doen meneer, verwoest u niet alleen uw toekomst maar ook die van mij en mijn hele gratificatie”. Ik keek het meisje verbaasd aan terwijl ik tegelijkertijd naar mijn dochtertje in de keuken schreeuwde: “Lena! Blijf bij die kokende pan met water uit de buurt.” Het meisje aan de deur reageerde met verkooptechniek nummer 1 – creëer een band met de toekomstige koper – en zei: “Wat leuk, ik heet ook Lena.”

Maar verhip, op haar naamkaartje stond inderdaad die naam. Ze begon een betoog, waarin zij, al ware zij Martin Luther King, oreerde dat ze ervan droomde dat haar kinderen ooit in een veilige niet al te hete omgeving konden opgroeien. Ik dacht dat ik voor haar koters hoopte dat er dan later niemand zou aanbellen als ze net een liter water aan het koken was. Maar ik bleef luisteren, omdat zij een hele goede spreker was en ik besloot haar 5 euro te geven. Niet slecht voor 3 minuten praten toch? Dat lukt mij in het theater niet eens in 2 uur.

Maar zij ontpopte zich als een soort huurbaas. Ze wilde van de ondergang van de aarde een maandelijks probleem maken. Want u weet vast wel dat goede doelen geen kleingeld meer aannemen. Ze willen elke maand een bijdrage en je mag elk moment opzeggen. Zo ben ik dertig jaar geleden ook aan de Donald Duck geraakt.

Ik wilde nee zeggen, maar dat blijft lastig face-to-face. De opwarming van de aarde gaat me aan het hart en dit meisje had zeker de gunfactor. Daarom zei ik naar waarheid: “Sorry, ik ben al lid van Greenpeace.” Toen zette dit meisje een boom op waarin ze betoogde dat haar club een veel betere was. Met dit verbale geweld komt het wel weer goed met de aanplanting van nieuwe bossen, dacht ik eerst nog. Toch gaf het zwart maken van het collega-goede doel me een slecht gevoel en dat hielp me bij het nee-zeggen.

Ik zei dat ik echt geen maandelijkse bijdrage wilde doen. Het meisje keek als Willem Engel die een rechtszaak verliest. Ze stoof verontwaardigt weg. En ik voelde me zoals iedereen die het moeilijk vindt om nee te zeggen: schuldig. Ik liep naar de keuken. “Wie was dat?” vroeg mijn dochtertje. “Een meisje dat er wel komt schat”, mompelde ik en ik gooide de pasta in het al bijna verdampte water.

De training Nee leren zeggen start 25 maart.

Categorieën

Schrijf je in voor de nieuwsbrief.

Graag ontvang ik ook nieuws over:

Site by Alsjeblaft!