Tijdens het laatste jaar van mijn studie sociaal-pedagogische hulpverlening gleed ik onderuit. Aandacht voor mijn eigen hersteltraject werd prioriteit. Na tien maanden kreeg ik weer meer ruimte voor andere activiteiten.
Gelukkig besloot ik om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Ik hoorde van het destijds splinternieuwe Burenbond. Een project dat informele zorg wederkerig wilde organiseren door buren aan elkaar te koppelen. Mijn hart ging er direct harder van kloppen. In de buurt van het Westerpark werd het eerste team opgezet.
Als trotse burenbonders van het eerste uur gingen wij op pad in de buurt. We bezochten huisartsassistente Petra met de vraag welke buren een steuntje in de rug konden gebruiken. Die bezochten wij dan om vervolgens ‘een burenmatch’ te maken. Maar die term gebruikte alleen ik, geloof ik.
Tegen die vreselijke eenzaamheid
Zo kwamen wij terecht bij de Jordanese mevrouw van Vliet die de 70 jaar naderde. Haar woning was gevuld met chique meubels en een grote verzameling poezenbeeldjes. Door ziekte kon zij moeilijk haar woning uit. Hulp in het huishouden en bij de boodschappen had zij al. Ze wilde iemand om een praatje mee te maken; “tegen die vreselijke eenzaamheid, weet u wel?”
Ik vroeg haar wat zij belangrijk vond in contact met een buur. “Ja, het moet niet zo’n kakmadame zijn!” Genoteerd. Ik legde haar uit dat we snel weer contact op zouden nemen.
Geen kakmadam
Ik was erg gecharmeerd van de eerlijkheid en het Jordanese accent van mevrouw van Vliet. Een paar dagen later bezocht ik haar weer. Na overleg met collega’s vroeg ik haar of ik haar burenmatch mocht zijn. Ik mocht door naar de volgende ronde. Gelukkig vond ze mij geen kakmadam.
Mevrouw van Vliet en ik hebben vele kopjes koffie gedronken tussen de poezenbeeldjes. We lachten smakelijk over onze gedeelde worsteling met het nastreven van een gezond gewicht. Dat gebeurde onder het genot van een saucijzenbroodje…
Toen ik het vrijwilligerswerk moest stoppen en weer ging studeren bleef het contact. Het contact met haar is mijn meest dierbare herinnering aan al het vrijwilligerswerk dat ik heb gedaan.
Maria Stijntjes, vrijwilliger en geen kakmadam