Hoe ben je bij de leerlijn terecht gekomen?
Het is zo dat ik altijd al een opleiding tot ervaringsdeskundige wilde gaan doen. Jaren terug wilde ik dat al. Het UWV zei tegen mij: “Als jij een werkgever vindt die baangarantie kan geven dan kunnen wij wel de opleiding betalen.” Maar omdat ik al langere tijd een uitkering had kwam ik niet aan de bak. Toen dacht ik laat het maar. Maar ik bén een ervaringsdeskundige. Ik was altijd al bezig familieleden te helpen. Mensen komen altijd naar mij toe. Ze vragen mij om advies en stellen mij vragen.
Op een bepaald punt maakte ik een trauma mee. Toen dacht ik het moet klaar zijn met taboes. Mensen moeten gaan praten. Op dat moment maakte ik de keuze om praatgroepen te organiseren. Die praatgroep is zodanig gegroeid dat ik mijn eigen pand heb. Ik heb een stichting opgezet genaamd “Mi na Mi”. Ik heb inmiddels praatgroepen voor tieners en voor volwassenen, een groep ‘bewust wandelen’, ’wandelen op maat’ en maatschappelijke hulpverlening.
We zijn een Satteliet-locatie buurtteamlocatie Zuidoost geworden op het Bijlmerplein in Amsterdam. Er zijn geen vastgelegde thema’s waarover gesproken wordt. Ik geloof dat alles gaat zoals het moet gaan. Ik geloof dat als een groep bij elkaar komt dat de energie van die groep ervoor zorgt dat het juiste naar boven komt op dat moment. Het is voor iedereen anders. Iedereen kan zich aanmelden. Mensen uit de buurt lopen hier naar binnen. Er wordt thee gedronken. Misschien komt iemand binnen voor de wijkagent of een Maatschappelijk Werker, dan zitten we aan tafel en ontstaat er ook een praatgroep. Mensen voelen zichzelf hier. “Mi na Mi” betekent ‘ik ben ik’.
Ik ontmoette een Maatschappelijk Werker van het buurtteam toen zij tijdens de wijktour bij “Mi na Mi” kwamen. Hij vroeg of hij twee uur in de week bij mij mocht zitten. Ik was er blij mee omdat ik mensen gelijk laagdrempelig kon verwijzen, mocht iemand maatschappelijke hulp nodig hebben. Deze persoon vertelde mij over de leerlijn van de Vrijwilligersacademie.
Wat heb je geleerd van de leerlijn?
De leerlijn is heel interessant voor mij omdat ik in het hier en nu leef en spiritueel ben. De belangrijkste dingen die ik heb geleerd zijn grenzen stellen, ook in de samenwerking met een professional. Een professional laten weten dat wij gelijkwaardig zijn. Dat wij als ervaringsdeskundigen niet ondergeschikt zijn en dat we het samen moeten doen. Dat is wat ik prettig vind. Ik ben blij dat er nu ruimte is voor ervaringsdeskundigen. Eindelijk worden we gehoord en gezien.
Wat ik ook belangrijk vind als ervaringsdeskundige is het bewaken van grenzen tussen jou en een deelnemer. Mensen hebben problemen. Bepaalde dingen kunnen je triggeren. Je moet leren om afstand te houden. Het is niet altijd gelukt. Daar heb ik veel van geleerd. Ik laat nu veel aan de mensen zelf over. Ik wilde heel veel uit handen nemen. Bijvoorbeeld telefoongesprekken voeren voor mensen. Nu laat ik mensen zelf bellen en zit ik erbij. Zij mogen het werk zelf doen.
Waar moet volgens jou een goede ervaringsdeskundige aan voldoen?
Geduld is 1, respect voor jezelf en voor deelnemers en collega’s. Eerlijkheid. Ik vind het ook belangrijk dat je je afspraken nakomt. Als je iets niet kan, dat je daar op tijd voor uitkomt.
Wat betekent bondgenootschap voor jou in relatie tot de leerlijn?
In de vorm van een tandem tussen ervaringsdeskundige en professional vind ik een klik tussen die twee belangrijk. Dat we elkaar als gelijkwaardige zien. Dat we beiden naar de deelnemer luisteren. De wensen van de deelnemer zijn heel belangrijk en dat we van daaruit in actie komen. Het kan zijn dat een professional denkt dat je een ervaringsdeskundige bent en dus zijn of haar professionele kennis moet volgen. Maar als we elkaar de ruimte geven en respect hebben voor elkaar, dan kan het een hele goede samenwerking zijn. We zien elkaar als mensen en niet als titel. Wat ook zo mooi is, is dat ik als ervaringsdeskundige de professional ook trigger om zichzelf te zijn. Dat ze zelf soms hun eigen titel vergeten. Ze stellen zich meer open.
De bewoners die hier komen voelen zich meteen thuis. Iedereen die hier binnenkomt is gewoon mens. Of je nu professional bent of buurtbewoner. Het is de manier waarop ik mensen verwelkom; bijvoorbeeld door te vragen hoe het met mensen gaat of te koken voor hen. Soms komt een persoon binnen die ik nog niet ken, die dan met mij aan tafel zit te eten. Dat maakt dat mensen zich vrij voelen. Tijdens het eten vullen we een formulier in of bellen we een organisatie terwijl we aan het eten zijn. Dat doe je normaal thuis ook. Zo makkelijk mogelijk.
Ik wil in mijn pand blijven en kunnen blijven groeien. Ik wil met mijn verhaal andere vrijwilligers een hart onder de riem steken. Naast praatgroepen geef ik nu als zzp’er ook coachingsessies voor volwassenen en tieners. Ik ondersteun tieners op een manier waardoor zij hun kracht weer gebruiken om andere tieners te helpen. Ik vraag hen wat ze willen eten, verder doen zij alles zelf. Hoe het werkt? Ik zeg altijd dat mensen moeten komen kijken bij “Mi na Mi”!