“Ik herinner mij dat er heel veel lagen aangeraakt werden tijdens mijn deelname aan Shared Walks. Ik was in goed gezelschap van twee mede-deelnemers: een vrouw met Portugese roots, een man geboren in Amsterdam Nieuw West. En een kaart waar een opdracht opstond. Ik weet niet eens meer precies wat de opdracht was maar het ging in elk geval over de wereld onder onze grond. We liepen in het gebied rondom de Vrijwillgersacademie op de Keizersgracht. Het was de dag na Koningsdag en dat was te zien aan al het achtergelaten afval in de straten. We focusten op de grond en geluid. Het afval en de ‘iepen sneeuw’ werden materiaal om naar te luisteren. Ik was daardoor blij (voor het eerst) met zoveel zooi in de stad. Tussen het zoeken spraken we elkaar in vlagen. Al lopend leerden we elkaars werelden een beetje kennen. Ik was in gedachten even op het erf van een boerderij in Portugal en ook een tijdje in Nieuw west in opbouw en daarna in Amsterdam Noord bij een vrouw die haar huis niet meer uit durfde en ondertussen konden we opeens aansluiten bij een giga-rij voor een tiktok frietje. Vervolgens hadden we het over moeders die er niet meer waren maar waar we de energie nog wel van voelden. Als ik terugdenk aan de shared walk leek het een dans of een windvlaag die iepenblaadjes meenam. Heel vrolijk en licht. Alles waar ik me aan had kunnen ergeren (het vuil, de toeristen) waren bijzaak of opeens materiaal om te onderzoeken. En de twee mensen die ik van tevoren niet eerder had ontmoet leerde ik een beetje kennen door het delen van kleine herinneringen aan onze geboortegronden, streekgerechten en de dingen die we tegenkwamen in de stad alles voorkomend uit de kaart met een vraag in mijn hand. Het was een wonderlijk samenzijn. Wat volgens mij zo goed werkte door het in beweging zijn, het kader van de kaart/ vraag/ opdracht/ tijdsafbakening en de vrijheid die we kregen om onze eigen route te bepalen, misschien was een drietal ook wel een erg goed idee. Het was voor mij een hele waardevolle en ontspannen manier om een ander te leren kennen. En een manier om opnieuw het bekende te ervaren (in dit geval mijn stad). We waren gelijk aan elkaar en er was autonomie.”
Met dank aan Mathilde van Beekhuizen voor het delen van dit verhaal!