Denkend aan vrijwilligersacademie (VA)
zie ik een hofje met een motto
zo treffend waar en waarachtig
dat in steen gevat zegt tegen wie het
maar wil horen, koning of hongerige:
Hier werken we aan het fundament.
Tegen de keer in van een kille tijd
met een leider die liegt en roept
‘Wat heb ik toch een gaaf land!’
Met zoveel armen en verdrukten
voor wie ‘t leven onbetaalbaar is
werkt de VA weer aan vertrouwen
gewoon van mens tot mens aan
relaties van lange adem en strijdt
tegen omvorming door de markt
van gemeenschappen van mensen
tot losse, zelfredzame klanten.
Hoe wordt daar dagelijks gewerkt?
In netwerken en allianties en soms
zelfs in bondgenootschappen waar
woorden uit een verdrongen verleden
als solidair, samen en van onderaf
weer gemunt worden met liefde.
<3